ഫൈറ്റ് മോഡ് ഈസ് ഓൺ

കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് മാസങ്ങളായി ഒരു ദ്വന്ദ്വയുദ്ധത്തിലാണ്. കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് ആഴ്ച്ചകളായി യുദ്ധം അതിൻറെ പരകോടിയിലും. എതിരാളി ചില്ലറക്കാരനല്ല. മനസുമായാണ് മൽപ്പിടുത്തം. നാൽപ്പത്തൊന്ന് വർഷത്തെ ഓർമകളുടെ കൂടാരമായ അതിശക്തനായ ബ്രെയിനുമായി.

വിഷാദം എന്നത് മനസിനെ ബാധിക്കുന്ന ഒരു രോഗമാണ്. മാറാൻ സമയമെടുക്കും. വിഷാദമെന്നത് പലകുറി അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. അന്നെല്ലാം തിരിച്ചുവരുമെന്ന പൂർണബോധ്യം സ്വയം ഉണ്ടായിരിന്നു, ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു. എന്നാലിപ്പോൾ അത് നഷ്ടമായി. എന്ത് സംഭവിച്ചാലും എത്ര കുലുങ്ങിയാലും കുലുക്കിയാലും ചില ഇലകൾ പൊഴിച്ച് മരം തിരികെ തളിർക്കുമെന്ന ആത്മവിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാലിപ്പോൾ ആ വിശ്വാസത്തിൽ അത്ര വിശ്വാസം ഇല്ല.

കഠിനമായ സാഹചര്യങ്ങളിലൂടെ മുമ്പും കടന്നുപോയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അന്നൊന്നും തിരികെ കയറുന്നത് സംബന്ധിച്ച് ആശങ്കയേ തോന്നിയിട്ടില്ല. എന്നാലിപ്പോൾ ആശങ്ക ശക്തമാണ്. തിരികെ വരാൻ സമയമെടുക്കുമെന്നാണ് ഡോക്ടറും പറയുന്നത്. ഒരുപക്ഷെ കരുതുന്നതിലും അധികസമയം.

എത്രപേർക്ക് ഈ അവസ്ഥമനസിലാക്കാൻ സാധിക്കുമെന്നറിയില്ല. React  എന്നതിനും respond എന്നതിനും വലിയ വ്യത്യാസമുണ്ട്. reaction വികാരം അടങ്ങിയതാണെങ്കിൽ respond കൂറേക്കൂടി ലോജിക്കലും പ്രാക്ടിക്കലുമാണ്. ഡിപ്ലോമാറ്റിക്കായി സംസാരിക്കലാണ് അത്. പക്ഷെ ഇതുരണ്ടും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം പോലും എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. എല്ലാത്തിനോടും വൈകാരികമായി മാത്രമാണ് പ്രതികരിക്കാറ്. അതിനാൽ തന്നെ ആളുകളുമായും പലപ്പോഴും വൈകാരികമായി മാത്രമാണ് ഇടപ്പെട്ടിരുന്നത്. എന്തിനോടുമുള്ള ഉള്ളിലെ വികാരങ്ങളെല്ലാം പ്രതികരണമായി പ്രകടിപ്പിച്ചപ്പോഴും പക്ഷെ എന്നിലെ കലുഷിതമായ എന്നെ പുറത്തുവിടാതെ കൂട്ടിലടച്ചിട്ടു. അത് മാത്രം പ്രകടിപ്പിക്കാനോ പറയാനോ കഴിയാതെ പോയി.

പലപ്പോഴും ധാർഷ്ട്യവും പുച്ഛവും ദേഷ്യവുമെല്ലാം കലർന്നതാണ് എൻറെ പ്രതികരണം. അത് പലപ്പോഴും പലർക്കും വേദനയായിട്ടുണ്ടെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നു. തിരുത്താനാവാത്ത വിധം അത് വലിയ തെറ്റായി മാറിയിട്ടുണ്ട്. ആളുകളെ അകറ്റിയിട്ടുണ്ട്. മനപൂർവ്വമായിരുന്നില്ല. ഖേദിക്കുന്നു. ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നു.

കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് മാസങ്ങളായി നന്നായി കഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്, ഒന്ന് നേരെ നിൽക്കാൻ, ഒന്ന് വീഴാതെ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ. വല്ലാതെ കൈവിട്ട് പോയി. തിരികെ കയറാനുള്ള പോരാട്ടത്തിൽ ജയിക്കുമോ പരാജയപ്പെടുമോ എന്ന്പോലും ഉറപ്പില്ല. തിരികെ വരണമെന്നുണ്ട്. പഴയത് പോലെ യാത്രകൾ ചെയ്യാൻ, വാർത്തകൾ ചെയ്യാൻ, ചിരിക്കാൻ, കൂട്ടിരിക്കാൻ, ചിന്തിക്കാൻ, വരക്കാൻ, കുത്തിക്കുറിക്കാൻ,...അറിയില്ല ഇനിയെന്ന് എന്ന്.

ചിലരൊക്കെ ഈ അവസ്ഥയിൽ എന്നെ ചേർത്ത് പിടിക്കുന്നുണ്ട്. സഹപാഠികൾ, ടീച്ചർ, കസിൻസ്, മേമ സുഹൃത്തുക്കൾ, ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട എന്നാൽ ഞാനേറ്റവും അധികം വേദനിപ്പിച്ച കുഞ്ഞുവരെ. ലോകത്തിൻറെ പല കോണിലിരുന്ന്, മാസങ്ങളായി ഉറക്കമില്ലാത്ത എന്നെ ഉറങ്ങാതെ മുറുക്കിപിടിക്കുന്ന നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയെങ്കിലും തിരിച്ചുവരണം.

വാട്സപ്പിലും ബ്ലോഗിലുമെല്ലാം ഇടുന്ന സ്റ്റാറ്റസുകൾ കണ്ട് വിളിക്കുകയും മെസേജ് അയക്കുകയും – ഒരിക്കലും ഉത്തരം ലഭിച്ചിട്ടില്ലാത്ത – ചെയ്തവരോട്, മറുപടികൾ തരാനായി തിരികെവരാം എന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. ഇൻസ്റ്റഗ്രാം വാട്സ് അപ്പ് അടക്കമുള്ളവ നിർജീവമായിരിക്കും. ചിലപ്പോൾ ബ്ലോഗ്ഗിൽ എഴുതിയിട്ടേക്കാം (ഒട്ടും ഉറപ്പില്ല). അങ്ങനെ സംഭവിച്ചാൽ ഇവിടം വിഷാദത്തിൻെറ മറ്റൊരു പൂക്കലാമായിരിക്കും ഒരപക്ഷെ എന്ന് ഞാൻ ഭയക്കുന്നു. ഓർമകളെ എനിക്ക് റദ്ദ് ചെയ്യാനാകാത്തതിനാൽ മാത്രം.

ശരിക്കുറങ്ങിയിട്ട് ആഴ്ച്ചകളും മാസങ്ങളുമായി. ഇനി എനിക്കൊന്ന് ഉറങ്ങണം. ഒടുവിലത്തേതാകില്ലെന്ന് പ്രത്യാശിക്കുന്നു.

മറ്റൊരു അധ്യായത്തിനായി ഞാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കാം. ഞാനൊരു ശുഭാപ്തി വിശ്വാസിയോ അശുഭാപ്തി വിശ്വാസിയോ അല്ല. ആത്യന്തികമായി എല്ലാം Xpect tHe unXpected ആണല്ലോ