Solitude

കണ്ണുകളിൽ ഉറക്കം കനംതൂങ്ങി നിന്നിട്ടും ഉറങ്ങാനാവാതെ മാസങ്ങൾ. വേദനയും ഉത്കണ്ഠയും ഒറ്റപ്പെടലുമെല്ലാം ഒരുപോലെ ഞെരിക്കുമ്പോൾ എങ്ങനെ സ്വസ്ഥമായിരിക്കാനാവും?
അസഹനീയമായ വേദനയുമായി നടന്ന ഒരു വർഷം, കഷായവും ഗുളികയും തൈലവും ഉഴിച്ചിലും പിഴിച്ചിലുമെല്ലാമായി പിന്നെയും ഒരു വർഷത്തോളം. ഇരിക്കാനും നടക്കാനും കിടക്കാനും കഴിയാതെ പോയ വർഷങ്ങൾ.
ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ല.

ഒറ്റപ്പെടൽ എന്നത് അതിന്റെ പൂർണ അർത്ഥത്തിൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞ കാലമാണ് കടന്നു പോകുന്നത്.  ആരൊടെങ്കിലും ഒന്നു സംസാരിക്കാനായി ഫോണിലെ കോണ്ടാക്റ്റ് ലിസ്റ്റ് തപ്പിയിരുന്ന നിരവധി ദിവസങ്ങളുണ്ട്. വാട്സ് അപ്പിലെ ഗ്രൂപ്പുകളിലും സുഹൃത്തുക്കൾക്കും ഹായ് അയച്ച് നോക്കിയിരുന്നിട്ടുണ്ട്. ആരെങ്കിലും ഒന്ന് തിരിച്ച് ഹായ് പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലെന്നാഗ്രഹിച്ച്. പക്ഷെ സന്ദേശങ്ങൾക്കുപോലും പലപ്പോഴും മറുപടി ഇല്ലാതായി.

കഴിഞ്ഞ ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ പലതും മനസിലാക്കി, പലരേയും ശരിക്കും അടുത്തറിഞ്ഞു. ബന്ധങ്ങൾ എന്നതും സൗഹൃദം എന്നതും എന്താണെന്നും എന്തായിരുന്നുവെന്നും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു. ഒപ്പം ഉണ്ടാകുമെന്ന് വിശ്വസിച്ച
വലിയ അടുപ്പക്കാർ പലരും മെല്ലെ നടന്നകന്നു. വർഷങ്ങളുടെ പഴക്കമുള്ള സൗഹൃദങ്ങളും പഴങ്കഥയായി. ഔപചാരിതയ്ക്ക് പോലും എങ്ങനെയുണ്ട് എന്നന്വേഷിക്കാൻ പലരും മറന്നു പോയി. തിരക്കായിരിക്കാം.

ഒഴിഞ്ഞു നിന്നവരേക്കാൾ അവസരം മുതലെടുത്ത ചിലരും ഉണ്ടായിരുന്നു.  മുന്നിൽ ചിരിച്ച് കാട്ടി പിന്നിൽ നിന്ന് കുത്തിയ നാരദൻമാർ. ഒരാൾ വീഴുമ്പോഴാണല്ലോ ചവിട്ടാൻ സുഖം. കഥകളും കുത്തിതിരിപ്പുകളും കൊണ്ട് പകർന്നാടിയ കുറേ കത്തിവേഷങ്ങൾ.

അപ്പോഴും ചിലരുണ്ടായി. കൈവിരലിലെണ്ണി പേര് പറയാവുന്ന അത്രയും ചിലർ. ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ ഒപ്പം നടക്കാനും താങ്ങി നിർത്താനും ചേർത്തു പിടിക്കാനും. ഫ്രസ്ട്രേഷൻ മുഴുവൻ അവരുടെ നേരെ തീർത്തിട്ടും മുറുക്കെ പിടിച്ചവർ.
അവരാണിപ്പോഴത്തെ ഊർജ്ജം.

പഴയതുപോലെ തന്നെ തിരിച്ചെത്തുമെന്ന് പറയാനാവില്ല. പക്ഷെ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും. വെറുതെ അങ്ങനെ കീഴടങ്ങനാവില്ലാലോ.

(130619)